Ruha Dokunan Bir Yemek: Ratatouille - McCase

Yemek yemek hepimiz için önemli fakat bazılarımız için hayati. 18. yüzyılda Nice halkı için de öyleydi. Fransız yemek kültürünün önemli bir parçası olan Ratatouille yemeğinin hikayesini yazdım.

Adı geçince bazılarımızın aklına ilk olarak animasyon filminin geldiği, dokunaklı bir hikayesi olan lezzetli mi lezzetli bir Fransız yemeği: Ratatouille. Eskiden basit bir Fransız köylüsü yemeği ya da vejetaryen yemeği olarak anılsa da Ratatouille animasyonunun bu yemeğe karşı dünya çapında ilgi ve merak uyandırdığı da yadsınamaz bir gerçek.

Ratatouille yemeği, 18. yüzyılda Fransa’nın Nice şehrinde ortaya çıkmış bir sebze güvecidir. Nice halkı o dönemde çoğunlukla çiftçilik ile uğraşıyormuş. Fakir Nice halkının, yaz aylarında çabucak olgunlaşan toprağı üstünde taze sebzeleri dışında tüketecek pek bir şeyleri olmuyormuş. Ana mahsuller patlıcan, domates ve normalde Fransa’da olmayan, tahminen Güney Amerika’dan gelen ve Fransa’da da yetiştirilmeye başlanan, kabak. Tüm bu sebzeler halka halka doğranırmış. Toprak güvecin içinde bir kabak, bir domates, bir patlıcan birbiri ardına gelecek şekilde dizilir, sebzelerin kalan kısımlarından da üzerine sos yapılırmış. Göz doldurması, tabakta çok görünmesi, farklı, ilgi çekici, iştah açıcı bir görüntü oluşturması, çocukların “farklı bir yemek yiyormuş gibi” hissetmesi için bu şekilde yapılmış.

Kültürlerine bağlılığıyla tanıdığımız Fransız insanının yemek kültürüne sahip çıkması da hiç şaşırtıcı değil. Yemeklerinin bir Pixar animasyonunda işlenmesi ve filme ismini vermesi de bunun bir göstergesi. Filmde en büyük hedefi bir şef olmak olan fare Remy’nin tatlı hikayesi işleniyor. Herkesin mutlaka izlemesi gerektiğini düşündüğüm için size filmin tamamını anlatmayacağım. Fakat en kritik noktada, restoranın geleceği için önemli olan eleştiriyi yayınlayacak olan Anton Ego’ya sunulan yemeğin ratatouille olması, eleştirmenin yemeği tadar tatmaz etkilenip çocukluğuna dönmesi filmin aşırı etkileyici hatta göz dolduran sahnelerinden. Çocuk Ego, bisikletini kapının önüne bırakıp yemek yemeye eve geliyor. Arka planda tahminen Nice’in sebze tarlaları var. Annesi taze sebzelerden ratatouille pişirmiş. Tadına bakar bakmaz Anton Ego’nun yüzü gülüyor. Sahneyi izleyince Nice’teki fakir köylü çocukların buruk sevincini hisseder gibi oluyorsunuz.

Yemek yemek insanın temel ihtiyacı fakat arkasında dokunaklı bir öyküsü olan yemekler yemek insanın yalnızca midesini değil ruhunu da besliyor. Hepimiz nefes alıp veriyoruz fakat bize yaşadığımızı hatırlatan şey insanlığın ortak anıları, acıları. Siz de ratatouille yapmaya ve yemeye karar verirseniz Nice’teki fakir çocukların bu yemeği yerken yüzlerinde oluşan mutluluğu hayal edin.