Yeni Dünya Düzeni: WALL-E

İnsanlar asırlardır hayatı kolaylaştırma amacıyla farklı deneyler yaptı; ancak olumlu ya da olumsuz yanlarını derinlemesine düşünmedi. Wall-E, işte bu kolaylaştırma çabasının gelecekte doğuracağı sonuçları ele alan bir animasyon filmidir. Şimdi bu filmin analizi birlikte inceleyelim.

Yönetmenliğini Andrew Stanton, Pete Docter, Jim Reardon yaptığı ve bir animasyon filmi olan Wall-E aslında her ne kadar çocuklara yönelik gibi görünse de vermek istediği mesaj, yeni dünya düzenine eleştiride bulunmak, düşündürmek, sevmek, hatırlamak gibi toplumsal duyguları içeren bir yapımdır. Filmin çıktığı tarih 2008'dir ancak filmin geçtiğİ tarih 2805'tir. Filmin başlangıcı Hello, Dolly! müzikalinden alınan neşeli bir müzik ile başlıyor ve ardına sonsuz uzay manzarası ekleniyor. Sonrasında kamera Dünya'ya yaklaşıp Wall-E'nin yaşadığı bölgeye doğru gidiyor. Burada ironik olan durum ise Dünya, çöp yığını haline gelmişken arka fonda çalan neşeli müziktir.   

Dünya, şimdiki zamandan 797 sene sonrası olarak karşımıza çıkar. Devasa çöpler adete şehirleri yutmuş ve insanlar yaşanamaz hale gelen bu dünyayı uzay gemileri ile terk etmişlerdir. Wall-E ise burada, çöp yığınına dönüşmüş bu Dünya'da türünün yaşayan son robotu olarak kalmıştır. Wall-E her gün düzenli olarak çalışan, çöpleri toplayan, çöplerin arasından beğendiği eşyaları seçip koleksiyonuna katan, müzik dinleyen, dans eden insansı bir robottur. Tek başına kaldığı bu çöplükte en büyük uğraşı etrafta bulduğu ilginç antikalardır. Bu antikaları yaşadığı konteynerin özel bölümünde biriktirir. Aslında kendine kurduğu bu düzen içinde oldukça mutlu olan Wall-E bir gün hayatında hiç hissetmediği bir eksikliği hisseder. Koskoca bu çöp yığınında yalnızdır... Bu boşluk kendini hissettirdikten kısa bir süre sonra etrafta hareket eden farklı bir cisim görür. Bu, uzayda kendilerine yeni bir hayat kuran insanların Dünya'ya gönderdiği yeni sürüm bir robottur. Burada yalnız olmadığını hisseden Wall-E artık yeni bir dosta sahiptir ve çöplükte her zamankinden daha mutlu bir hayat yaşamaya başlar. Dünya'ya artık çok daha farklı ve güzel pencerelerden bakar. Bu mutluluk çok uzun sürmez çünkü Dünya'ya gönderilen yeni sürüm robotun asıl amacı Dünya'da yeşeren bir canlının var olup olmadığını keşfedip bunu insanlara bildirmektir. Bir gün çöplerin arasında saksıda yetişen bir çiçek görürler. Çiçeği keşfeden bu robot, bunu insanlara bildirmek için uzay gemisine doğru yola çıktığında Wall-E'de bu robotu takip eder ve gizlice uzay gemisine biner. Filmin asıl mesajı bu bölümden sonra başlar.

İnsanların yaşadığı yere ulaştıklarında ise burada insanların yaşamlarını dev reklam panoları ile çevrili yerlerde geçirdiklerini görür. Ulaşımları ultramodern koltuklar vasıtası ile gerçekleşmektedir. Doğdukları andan itibaren bu koltuklardan inmeyen insanların yürüme yetisi de git gide körelmiştir. Birbirleriyle olan iletişimlerini ise koltukların karşısında bulunan dev ekranlar vasıtası ile yapmaktadırlar. Tüm işlerini robotlar yardımıyla halletmeye çalışan bu insanların hareket etme, koşma, konuşma, sosyalleşme yetenekleri neredeyse sıfıra inmiştir. 

Filmin asıl mesajı aslında teknolojinin, insan hayatını kolaylaştırdığı değil tam tersine daha da zorlaştırdığıdır. Filmdeki insanlara baktığımız zaman bunu kolaylıkla anlayabiliriz. Bunlar insandan ziyade elektronik koltuklardan kalkmayan, o koltuklarda yemeğini yiyip yatan, ulaşımı bu koltuklarla sağlayan ve tüm bu tembelliklerin sonucu şişmanlayıp obezleşmiş makinelerdir. Film, teknolojik rahatlık ve tüketime dayalı bir toplum yapısının insanları nasıl robotlaştırdığına dair ince ve anlamlı mesajlar veriyor. Üstelik bunu bir robot olduğu halde duyguları olan, akıllı, sadık ve çalışkan Wall-E ile canlı ve duygusuz robotlara dönüşen insanların karşılaştırılması üzerinden yapıyor. Analizini yaptığım bu animasyon filmi bir solukla izleyip bitireceğininiz türden bir yapıttır. Şimdiden izleyecek olanlara iyi seyirler diliyorum.