Şeker Her Zaman Mutlu Eder mi?

Kredi: 'TGRT Haber' dolaylı kaynağından alınmıştır.

Binbir çeşit tatlının, içeceğin ana malzemesi olan yemeden duramadığımız, küçük kaçamakları bile sonrasında pişman eden şekerin tadını bilmeyen yoktur. Tadıyla ve sayesinde salgıladığımız hormonlarla hem fiziksel hem de kimyasal olarak bizi hep mutlu etmiştir. Peki şeker hakkında öğrendiklerinizden sonra da yeterince mutlu olabilecek misiniz? Şekerin sebep olduğu acı gerçeği öğrenmeye hazır mısınız?

---

 

---

16. yüzyılın biraz öncesinde, Avrupa'da, soylular zenginliklerini kanıtlamak adına pahalı ürünlere yatırım yapıyorlardı. Bu ürünleri pahalı yapan, uzak ülkelerden ithal edilmeleri nedeniyle, Avrupa’ da nadir bulunuyor olmalarıydı. Asya ve Afrika’nın ipekleri, kumaşları, zengin lezzetlere sahip baharat ve meyveleri Avrupalı tacirlerce ipek yolundan geçerek Avrupa burjuvasında alıcı buluyordu.

Anavatanı Hindistan ve Arap ülkeleri olan şeker de bu ürünlerden biriydi. Sadece soyluların sahip olabildiği şeker, arzı kolay karşılanamadığından tatlı tariflerinden çok baharat olarak yemek tariflerine ekleniyordu. Fakat şeker diğer baharatlar gibi yoğun bir aromaya sahip değildi ve yemeklerin içinde varlığı yeterince fark edilmiyordu. Bu durum ise zenginliklerini kanıtlamaya çalışan soylular için pek de iyi değildi. Onlarsa çözümü, şimdilerde pek de alışık olmadığımız ama o zamanlarda soylular arasında oldukça yaygın olan şekerden çeşitli heykeller, süs eşyaları, tabaklar, fincan takımları ve daha nice eşyalar yaptırmakta buldular. Böylece, şekeri satın alabilecek zenginliğe sahip olduklarını görsel bir şölenle haykırabileceklerdi. Öte yandan halkın büyük bir kısmı bırakın şekerin tadını, adını bile bilmiyordu.     

                                         

Bu sırada oldukça yeni keşfedilmiş olan Amerika'ya Avrupalılar yavaş yavaş yerleşmiş, tüccarlar da yeni ticaret yolları sayesinde derin bir nefes almıştı. Artık zenginlik göstergesi olan baharat, ipek gibi ürünlerle birlikte şekere ulaşmak da daha kolay olacaktı. Asya ve Afrika’dan ürünlerini alan tüccarlar, önce Amerika’ya, sonrasında da Avrupa’da götürüp, hem yeni kıtada hem de Avrupa’da pazarlayabilecekti.

Ama şekere ulaşmaktan daha da iyisi oldu; tüccarlar Araplardan şeker kamışının plantasyonunu öğrendi. Bu sayede şeker artık daha kolay ve düşük maliyetle elde edilebilecek hatta 18-19. yüzyıllarda lüks bir ürün olmaktan çıkıp, kitlesel bir ürün haline gelecekti. 

                                    

Şeker kamışı üretimi yapacak tüccarlar üretim bölgesi olarak, yeni kıtadaki Dominik ve Haiti bölgelerini seçtiler. Bu bölgeler hem şeker kamışı üretimi için oldukça elverişli hem de eski dünyadan yeterince uzaktı. Tüccarlar, şekeri düşük maliyetle elde edebilecek fakat bu durumdan bihaber olan Avrupa’ya, bir süre boyunca, eski fiyatından satıp karlarını maksimum düzeye çıkarabileceklerdi.

Ancak büyük bir sorun vardı: Tarlalarda çalışan kıta yerlileri, eski dünya hastalıklarına karşı dirençsizdi ve bu durum işçi sayısının hızla azalmasına neden oluyordu. Yerlileri istedikleri gibi kullanamayan Avrupalılar ise çözüm ışığını Afrika'da buldu. Ve hoş geldin kölelik sitemi! Artık maalesef şeker tüketirken ağzınızın tadını bozacak acı bir gerçekten haberdarsınız.